Stilte en hectiek, wat een vreemde situatie.
Ik beken: de afgelopen dagen werd ook ik overspoeld door een golf van angst, verwarring, hallucinant hamstergedrag en tegelijk ook van een ongeziene solidariteit, burgerzin en oase van stilte (voor de mogelijke storm).
En ja, mijn nachten waren kort en de wallen onder mijn ogen (who cares) prominent aanwezig. Want deze situatie doet heel wat met iedereen en nog meer met HSP's met een fijnerbesnaard zenuwstelsel.
101 vragen en verzuchtingen op zo'n korte tijd, daar moeten we niet flauw over doen: het is heftig!
En waar lag ik dan wakker van? Waarschijnlijk herken je enkele van deze piekergedachten wel:
Of ik (of mijn familie en vriendenkring) besmet raak of niet heb ik niet in eigen handen.
Hoe ga ik in godsnaam met deze onzekerheid om?
Ben ik de verbinding met anderen aan het kwijtraken?
Ik krijg allesoverheersende schuldgevoelens wanneer ik achteruit deins als mensen me benaderen. Overdrijf ik niet een beetje? Ben ik nu helemaal paranoia aan het worden?
Hoe pak ik het aan als moeder? Als partner? Als zaakvoerder?
Geef ik genoeg informatie of net te veel aan mijn 5-jarige curieuzeneus? Kan ik haar voldoende kind laten zijn en zorgeloos laten genieten van de huiselijke sfeer?
Overval ik mijn partner niet met hygiënische verzoeken - op dit laatste kan ik helaas volmondig "ja" antwoorden - in plaats van meer stil te staan bij ons 'samen-zijn'?
Hoe integreer ik de voorbereidingen van een nieuwe opleiding die ik binnenkort geef en waarvoor ik nu, door de situatie, veel te weinig tijd kan vrijmaken? Wat als het 'niet goed genoeg' is?
En zo kan ik nog wel even doorgaan ...
Het is duidelijk: angst overmeesterde de afgelopen dagen mijn lijf als een onafwendbaar virus dat al mijn organen aantastte. En dat is nu net niet hoe ik in het leven wil staan! It wasn't me!!!
Ik geloof dat er altijd een uitweg is. Ik ben geen opgever, wat er ook komt. Ik geloof dat ik krachtig en flexibel ben en nog meer in de moeilijkste situaties.
Diep van binnen weet ik dus maar al te goed wat de sleutel is voor mezelf: terugkeren naar mijn eigen kern. En dus sloeg ik deze ochtend het roer weer om, richting een zonniger koers.
Ik plan mijn dagen zoals ik het voorheen deed. Ik doe alles wat ik kan, binnen mijn mogelijkheden, om het veilig te houden. En dan laat ik het los.
Ik kom buiten, kan vanaf deze middag met het hele gezin ook genieten van momenten samen. En als ik werk, doe ik het met overgave en focus. Mijn perfectionisme heb ik intussen in quarantaine geplaatst, net als compleet zinloze gedachten, zoals het huis dat er nu piekfijn hoort bij te liggen of de klusjes die nu eindelijk moeten worden afgevinkt.
Ik leef, niet alsof het mijn laatste dag is (sorry André 😉), maar wentel me schaamteloos in de kleine momentjes van geluk: lekker spelen, lekker eten, mooie wandelingen, de zon op mijn huid ... en ik visualiseer me dat we deze periode als maatschappij zeker overleven, met als viraal afscheidscadeautje een wijze, doorleefde les over wat echt belangrijk is.
Als ik jullie 1 tip mag geven: volg de berichtgeving niet al te nauw op de voet. Been there, done that.
Vertrek vanuit jullie eigen krachten. Geniet van veel tijd samen en verzorg je lichaam en geest.
Sea You Soon!
Kristien
Comments